Od dnia 1 kwietnia br. Ustawa o podatku do towarów i usług wzbogaciła się o istotną definicję legalną ważną szczególnie dla podmiotów dokonujących np. sprzedaży niezabudowanych działek gruntu. Chodzi o definicję terenów budowlanych.
Do 31 marca 2013 r. zgodnie z art. 43 ust 1 pkt. 9) u.p.t.u. zwolnione od podatku od towarów i usług były transakcje dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Ustawa o podatku VAT nie zawierała jednak ani definicji terenów budowlanych, ani też nie precyzowała co należy rozumieć przez tereny przeznaczone pod zabudowę. Jak zatem zwykle w takich przypadkach, jeśli chodzi o polskie prawo podatkowe, doprecyzowaniem tych pojęć musiała się zająć doktryna oraz orzecznictwo sądowe, przy “współudziale” organów podatkowych. Przyjęto w tym zakresie zatem pewną gradację aktów decydujących o przeznaczeniu gruntów. I tak pierwszeństwo przyznano ustaleniom wynikającym z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Następnie w razie braku takiego planu przyjmowano, iż istotna jest decyzja dotycząca ustalenia warunków zabudowy. Na końcu zaś umożliwiano odwoływanie się do danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków. Organy podatkowe wychodziły natomiast z założenia, że nie bez znaczenia pozostają ustalenia wynikające ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które mają pierwszeństwo przed ewidencją gruntów. Brak jasnej regulacji normatywnej i odwoływanie się w każdym przypadku do poglądów doktryny, orzecznictwa i tego co twierdziły organy podatkowe powodowało wiele wątpliwości i problemów interpretacyjnych. A problemy w podatkach to pieniądze, a zatem temat niebagatelny ………….
Obecnie art. 43 ust. 1 pkt. 9) u.p.t.u. mówi o zwolnieniu od opodatkowania dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, co skorelowane zostało z wprowadzeniem do ustawy podatkowej właściwej definicji. Innymi słowy, grunty niezabudowane, które nie mieszczą się w definicji terenów budowlanych w każdym przypadku winny być sprzedawane (wnoszone aportem) jako zwolnione od podatku VAT. Definicja z art. 2 pkt. 33) u.p.t.u. wskazuje natomiast, że przez tereny budowlane rozumie się tereny „przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”. Teraz zatem dokonując dostawy gruntu niezabudowanego – należy zbadać tylko czy: 1) na terenie tym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania i czy zgodnie z jego treścią dany grunt obecnie niezabudowany jest przeznaczony pod zabudowę (praktycznie dowolnego typu), 2) jeśli planu brak – to czy istnieje decyzja o warunkach zabudowy wydana dla danej Nieruchomości (w tym przypadku chodzi o ewentualną decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego lub typową decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji innego typu). Po analizie tej jeśli: 1) na danym obszarze brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie ma jednocześnie wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, lub też 2) plan jest, ale wynika z niego, że grunt jest np. rolny, leśny lub inny ale nieprzeznaczony pod zabudowę – wówczas nieruchomość taka zasadnie powinna być sprzedana ze zwolnieniem podatkowym. W związku z taką zmianą przepisów zapisy ujęte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego czy też wynikające z ewidencji gruntów – co stanowiło kość niezgody – pozostają obecnie bez znaczenia. Doprecyzowanie regulacji prawnych w w/w zakresie jako porządkujące wypadałoby uznać za pozytywne, chyba że organy podatkowe, wzorem innych przypadków będą jednak zmierzały do opodatkowania wszystkiego co się tylko da, stosując bynajmniej nie literalną interpretacje przepisów prawa podatkowego.
Małgorzata Gach