Od dnia 1 kwietnia br. Ustawa o podatku do towarów i usług wzbogaciła się o istotną definicję legalną ważną szczególnie dla podmiotów dokonujących np. sprzedaży niezabudowanych działek gruntu. Chodzi o definicję terenów budowlanych.

Do 31 marca 2013 r. zgodnie z art. 43 ust 1 pkt. 9) u.p.t.u. zwolnione od podatku od towarów i usług były transakcje dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Ustawa o podatku VAT nie zawierała jednak ani definicji terenów budowlanych, ani też nie precyzowała co należy rozumieć przez tereny przeznaczone pod zabudowę. Jak zatem zwykle w takich przypadkach, jeśli chodzi o polskie prawo podatkowe, doprecyzowaniem tych pojęć musiała się zająć doktryna oraz orzecznictwo sądowe, przy “współudziale” organów podatkowych. Przyjęto w tym zakresie zatem pewną gradację aktów decydujących o przeznaczeniu gruntów. I tak pierwszeństwo przyznano ustaleniom wynikającym z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Następnie w razie braku takiego planu przyjmowano, iż istotna jest decyzja dotycząca ustalenia warunków zabudowy. Na końcu zaś umożliwiano odwoływanie się do danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków. Organy podatkowe wychodziły natomiast z założenia, że nie bez znaczenia pozostają ustalenia wynikające ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które mają pierwszeństwo przed ewidencją gruntów. Brak jasnej regulacji normatywnej i odwoływanie się w każdym przypadku do poglądów doktryny, orzecznictwa i tego co twierdziły organy podatkowe powodowało wiele wątpliwości i problemów interpretacyjnych. A problemy w podatkach to pieniądze, a zatem temat niebagatelny ………….  czytaj dalej …