W przypadku emisji obligacji ustawa o obligacjach wprost przewiduje możliwość ustanowienia zabezpieczenia tych obligacji w postaci zastawu rejestrowego.

Zastaw rejestrowy może zostać ustanowiony na:

1)      rzeczach oznaczonych co do tożsamości,

2)      rzeczach oznaczonych co do gatunku, jeżeli w umowie zastawniczej określona zostanie ich ilość oraz sposób wyodrębnienia od innych rzeczy tego samego gatunku,

3)      zbiorze rzeczy ruchomych lub praw, stanowiący całość gospodarczą, choćby jego skład był zmienny,

4)      wierzytelnościach,

5)      prawach na dobrach niematerialnych,

6)      prawach z papierów wartościowych.

Umowę zastawu zawiera zastawca (ten kto ustanawia zabezpieczenie)  i zastawnik (ten na czyja rzecz jest ustanawiane zabezpieczenie).  O ile w przypadku „standardowego” zastawu sprawa jest prosta, o tyle – jak praktyka moja wskazuje – sprawa trochę się komplikuje w razie gdy zastaw jest ustanawiany na rzecz grona osób, które nabywają obligacje.

Na czym polega problem w sytuacji gdy wierzycielami są obligatariusze ?